Laatste dag Moskou

Het is ondertussen 24 juli. De dag dat Marlies moet inpakken en naar het vliegveld gaat. Keurig op tijd was zij gepakt en kwam de taxi haar in hotel ophalen. Na zo’n 45 minuten ontvingen wij haar sms-je dat zij op het vliegveld was aangekomen en kon inchecken.

Dat was het sein dat wij de Metro-tour gingen doen met een gids.

Op de ontmoetingsplaats voor het Bolsjoi theater troffen wij de gids. Het was mijn eerder ontmoette introverte vriend maar nu met het bordje Metro-tour voor zijn borst. De gids keek ons een beetje wazig aan en na enige tijd kreeg hij door dat hij mij en Marlies ook al had rondgeleid door de Sovjet straten.

Als start gaf de gids ons de uitleg waarom Lenin in de tijd de metro’s aangelegd wilde hebben. De Sovjets hadden bij de machtsovername alle paleizen van Tsaren als ongewenst verklaard hetgeen reden 1 opleverde:

1. De metrostations moesten onder de grond er uitzien als paleizen voor het gewone volk.

2. De metrostations kunnen dienen als schuilkelders.

3. Er moesten veel mensen aan werken. Mensen die moe zijn demonstreren en klagen niet.

Tijdens de rondleiding bezochten wij 9 stations met elk een eigen verhaal. De stations waren prachtig. Elk station had een eigen thema variërend van de militaire geschiedenis, diepste station met mozaïek plafonds van lucht en ruimte. Het stilste station als bibliotheek en studenten kelder en als laatst het station van de bijgeloof.

Bijgeloof werd in tegenstelling tot welk geloof dan ook wel geaccepteerd door de Sovjets.     Dit station bestond uit vele prachtige bronzen beelden. Bij aanraking op een bepaald deel van de beelden trad het bijgeloof in werking. Zo waren sommige beelden behoorlijk glanzend en sommigen totaal niet en bleven dof.

Drie beelden deden het goed. Het aanraken, door studenten, voor een hoog cijfer tijdens examen. Bij de jager, de snuit van de hond voor veel geluk. De kippen van de boerin voor enorm veel geld en rijkdom. De zogenaamde kip met gouden eieren.

Ik wreef natuurlijk over de snuit van de hond. Eveline greep meteen de kippen om de gouden eieren te bemachtigen. Nu maar afwachten.

Deze rondleiding, zeker door deze gids, is een aanrader.

De laatste avond in Moskou moesten wij natuurlijk afsluiten in het befaamde en tot top 3 beoordeelde restaurant Pushkin.

Pushkin was een dichter uit de tsarentijd die eigenlijk niets anders te doen had dan zich een beetje met letters en taal bezig te houden. Hij bleef echter als 1 van de zeldzame tsarenbeelden wel staan tijdens de Sovjets. Reden was dat hij de Russische taal aan het einde van het Tsaren tijdperk, die veel Duits en Frans spraken, terug bracht naar Rusland en het volk.

Al eerder deze week had ik een tafel gereserveerd in de bibliotheek van het restaurant waar een dresscode verplicht was. Bij binnenkomst, via knik-lakeien welke de deur openhoudend melden wij ons bij de ontvangst medewerker. Hij keek even naar de lijst met namen, zag onze naambekendheid keek vervolgens ons van boven naar beneden aan of wij aan de kleding code voldeden.  Pffff, ja hoor het kon er mee door. 

Hierop kwamen wij via de trap in het bibliotheek gedeeldte. Een antiek ingericht restaurant met keurig geklede gasten. Bij aankomst aan de tafel stond de bediende al klaar de stoel aan te schuiven en ons uit te leggen dat hij ons de hele avond van dienst zou zijn.

Na een Digustief en voorgerechten, bestaande uit, voor mij Haring en voor Eveline coquilles en zalm, een tussengerecht een lekkere koude Russische tomatensoep met een bolletje ijs gevolgd door het hoofdgerecht. Op aanraden van onze Franse gids eerder deze week hadden wij de Steur voor twee personen besteld. Dit was een regelrechte topper. Een gebakken steur die geheel gevuld was met mousse waarin wij krab, kreeft en garnalen ontdekte. Smullen gewoon. Een whisky voor Jur en het fameuze Pushkin nagerecht, voor Eveline, maakten het diner af.

Het diner werd opgeluisterd door een dames duo die harp en dwarsfluit speelden, direct naast onze tafel. (Zie ook de video).

Morgen eindelijk naar de Trans Mongolië Expresse.