Echte vrienden

Oeps, 

vergeten het gordijn dicht te doen. Het werd namelijk al rond 21.00 uur donker.  Niet aan gedacht dat het om 03.00 uur al weer licht werd met een stralende zon door het raam op onze hoofden.

Vroeg wakker dus en een nieuwe dag tegemoet.

Starend uit het raampje van onze coupe trok het Russische landschap aan ons voorbij. Hoe verder van Moskou hoe stiller het werd. Wel heel veel bos dat langzaam veranderde van berkenbomen naar naaldbomen. Soms iets licht glooiend dan weer volledig vlak en moerassig.

Het gebied werd steeds dunner bevolkt met heel af en toe een houten dorpje en klein stationnetje waar de trein dan maximaal 2 minuten stopt. Rijkdom straalt van deze huisjes niet af. Maar misschien wel geluk bij de mensen.

Hier en daar zagen wij een oude vervallen fabriek uit het Sovjet tijdperk. Dit gebied was in die tijd belangrijk voor de bodemstoffen. Veel steen en beton fabrieken stonden nu werkenloos in het mooie landschap.

Bij de enkele echt grote plaats zagen wij flats en fabrieken die nog wel draaiden. Dat moest ook wel want buiten die enkele personentrein die wij tegenkwamen zagen wij enorm veel zeer lange goederen treinen die steen, ijzer, beton en gas vervoerden richting Moskou.

Rond het middaguur werd het natuurlijk weer tijd om te lunchen. Ditmaal kozen wij voor de ”Pectopah”, de restauratie wagon.

In de karige wagen kozen wij beiden voor een verse salade. Eveline met Fetta en ik met Kip. Na enige tijd kwam de bediende terug en ja hoor, zoals in Rusland bekend is, de Fetta was op. Dus een salade zonder Fetta. Dit resulteerde in een bord verse sla met ui en tomaten maar zonder enige saus of olie. De Fetta was toch op, vandaar. De kip en sla was daarentegen heerlijk en met een volle saus. Ja, de kip was niet op.

De middag verliep rustig. Beetje lezen en kijken naar de prachtige omgeving.

Deze dagen in de trein zijn echt om weer eens tot rust te komen. Geen telefoon, internet of storende TV, ouders en kinderen. (Haha)

Omstreeks 19.10 uur arriveerde de trein in Yekatarinburg. Voor deze omgeving een mega stad waar veel passagiers de trein verlieten en nieuwe in kwamen, op het station bij een kraampje kochten wij bij een kraampje ons avondeten. Zelfgemaakte pizza en worstenbroodje. Alles voor nog geen vier euro.

Met de etenswaar onder de arm liepen wij naar onze wagon terug toen wij nors werden aangesproken. Twee ruw uitziende grote Russen versperden de weg. “Are you German?”  Vroeg een van de twee met een doordringende blik richting ons.

Nee “Holland” spraken wij in koor.

Beide Russen kregen een brede glimlach op het gelaat en de slechte tanden werden zichtbaar. Ahhh Holland! Good good, kom we gaan drinken. ( in erbarmelijk Engels)

Een van de twee vroeg nog of wij ook naar het Baikal meer gingen. Dat bevestigden wij. En? Waar komen jullie nu vandaan? Toen ik vertelde  dat ik vanaf Sint-petersburg kwam gaf hij mij een flinke hand en zei: “geweldig ik kom uit Sint-petersburg, leuk dat je daar geweest bent” 

De twee draaiden zich abrupt om wat kletsend tegen elkaar en liepen dezelfde wagon in als onze. Zij bleken aan de andere zijde hun coupe te hebben. Nog even van de schrik bekomend stonden wij grinnikend op het perron. Rare jongens, die Russen! (Asterix & Obelix)

Eenmaal weer in de trein namen wij weer plaats in ons rijtuigje. Lekker met z’n twee. Maar nee. Het licht van de kleine deuropening werd plots verduisterd door een grote Rus met slechte tanden. Hij was er weer. Met een groots armgebaar stak hij een literfles met bruine vloeistof onze kant op. “ for you, Home Made, Stout beer from St Petersburg”.

Wij namen de fles in ontvangst en bedankte hem hartelijk, waarop hij weer vertrok en het licht door de deur kwam.

Eveline, altijd goed voorbereid op reis, had in Nederland gelezen dat het fijn was om tijdens het reizen door Rusland en Mongolië kleine souveniertjes mee te nemen die je dan weg kan geven.

Dit was dus het moment. Gewapend met twee Hollandse klokmpjes maar de Russen. Zo groot en lomp als ze waren zo vriendelijk en dankbaar accepteerden zei het presentje. Wel een goede ruil, een klompjes sleutelhanger voor een fles Stoutbeer vond Jur.

De pizza en het worstenbroodje smaakte ons prima. Het bier smaakte eveneens en was inderdaad Stout bier, maar dan even anders.

Na het invallen van de vroege duisternis brachten wij, met een Vodka, dobbelend de avond door.

Voldaan vielen wij ook nu weer in slaap.