Yoliin & Dungenee Am

5 augustus 2018 - Ulaanbaatar, Mongolië

Om 05.00 uur liep de wekker af. Het was nog donker. Gelukkig, eindelijk van dat harde bed af. Prem stond al naast de auto, we gaan lachte hij.

Terugkomend bij de gekleurde diepte hadden wij pech. Het was bewolkt. Geen zonsopgang maar wel een geweldig lichtschijnsel recht achter ons. De zon scheen boven de wolken en weerkaatste daar op het land.

Om 06.30 uur retour voor het eenvoudige ontbijt. Niks wassen, laat staan douchen. Stinkend dan maar de auto in. Op weg naar de bergen, Yoliin & Dungenee Am.

De koeien werden steeds minder. De dorpen steeds kleineren en viezer. Hier zagen we steeds meer de armoede komen. De bevolking die wij bij de restaurantjes aantroffen werden steeds meer herders of mijngravers. Eenvoudige mensen met een somber getekend gelaat.

Om 05.00 uur liep de wekker af. Het was nog donker. Gelukkig, eindelijk van dat harde bed af.

Prem stond al naast de auto, we gaan lachte hij.

Terugkomend bij de gekleurde diepte hadden wij pech. Het was bewolkt. Geen zonsopgang maar wel een geweldig lichtschijnsel recht achtergond. De zon scheen boven de wolken en weerkaatste daar op het land.

06.30 uur retour voor het eenvoudige ontbijt. Niks wassen, laat staan douchen.

Stinkend dan maar de auto in. Op weg naar de bergen, Joling am. 

De koeien werden steeds minder. De dorpen steeds kleineren en viezer. Hier zagen we steeds meer de armoede komen. De bevolking die wij bij de restaurantjes aantroffen werden steeds meer herders of mijngravers. Eenvoudige mensen met een somber getekend gelaat.

De koeien maakten plaats voor schapen en geiten en de paarden liepen samen met kamelen door de vlakte. Steevast bracht Prem de lunch door bij een klein lokaal tentje waar de plaatselijke bevolking ook zat. Leuker dan de toeristen tentjes waar de busjes en jeeps naast elkaar geparkeerd stonden.

Deze dag stond in het teken van de bergen. Vlak voor dat wij het asfal voorgoed zouden gedag zeggen kwamen wij in een grote plaats Dalandzadg. Een in onze ogen door de Russen ooit gebouwde stad die nu vervallen er uit zag. Voor Mongoolse begrippen was dit nog een echte stad. Om ons cultuur bij te brengen stopte Prem voor een vervallen gebouw. “Mutzi” riep hij vrolijk kijkend. Mutzi? Ohh museum. Prem bracht ons binnen in het plaatselijke museum dat vooral ging over dinosaurussen die ooit gevonden waren in Mongolië en de oude klederdrachten. Toch wel leuk met zijn uitleg er bij.

Na de lunch lekker de bergen in. Daar arriveerden wij bij een natuurgebied. Maar voordat wij de kloven binnen reden moesten wij toch nog even naar Mutzi, dat aan het begin stond. Daar werd ons de natuur en het dierenrijk van het gebied getoond. Tientallen opgezette dieren stonden in de kasten. Hier zagen wij dat in het gebied dat wij binnen reden bevolkt werd door Wolven, vossen, steenbokken, arend, gier en zelfs het sneeuw luipaard.

Na enige kilometers de weg te hebben vervolgt stopten wij aan het eind op een parkeerplaats. Hier begon de wandeling naar de Yoliin & Dungenee Am.

Prachtig langs een beekje door een smalle kloof eindigden wij na een dik uur in een rotsbekken waar het pad stopte. De Yoliin Am. Tijdens de terugtocht zagen wij een marmot. Mooi op de foto genomen. Maar Prem haalde ons bij de auto uit de droom. Nee geen Marmot maar een Big Mouse. Shit geen bijzonderheid dus.

Onze slaapplaats was dit keer weer een GER kamp. Bij het betreden van onze Ger en het voelen aan de bedden werden we helemaal blij. Een matras. Zacht en schoon opgemaakte bedden.

Ook de douche en toilet waren voor daar geweldig. Druppelend water en warm.

Het restaurant was netjes. Bij binnenkomst zagen wij een fles wijn staan. Hebben dacht ik nog. Direct kocht ik, wat inderdaad de laatste fles bleek te zijn. Al genietend van het wijntje ging er het tafeltje naast ons een ouder echtpaar zitten. De man kwam naar ons toe en zei lachend “ eindelijk beschaafde mensen”.  Hoe komen jullie aan die wijn vroeg hij. Ik vertelde hem dat dit de laatste fles was. Bedroefd nam hij met een Sprite plaats bij zijn vrouw.

Niet veel later kwamen wij met hen in gesprek. Zij bleken al decennia lang wijnboeren te zijn in Zuid Afrika en produceren daar de “Saxenburg” wijn. Als we tijd hadden moesten we maar even langskomen daar om te proeven.

Al lachend schonk Eveline voor beiden een glas van onze wijn in. Dankbaar namen zij dit in ontvangst, ondanks het feit dat de wijn uit Georgië kwam.

Ditmaal stond ons een heerlijke nacht te wachten.

Foto’s

1 Reactie

  1. Ma:
    11 augustus 2018
    Je kunt je er geen voorstelling van maken hoe dat daar leeft.
    Het is wel interessant om dat mee te maken.