Het treinleven ( 27&28 juli)

Vier dagen, dag en nacht, leven in een lange afstandstrein door Rusland is echt iets aparts.
 

Na de eerste dag ga je langzaam voelen dat je met je medereizigers in een soort tijdcapsule zit. Het landschap trekt voorbij en duizenden kilometers worden afgelegd.

Het is een heel leven in de trein geworden. Opvallend is dat de norse Russen die lang met je meereizen in de trein steeds toegankelijker en vriendelijker worden. Probleem blijft dat zij ronduit tegen je aanpraten, met een vriendelijk gezicht en wijzend zo nu en dan naar buiten, maar dat wij er nog steeds geen bal van begrijpen.

Zelfs na vier dagen met alleen maar Russisch in de wagon hebben wij de taal nog niet geheel onder de knie.

Het treinleven bestaat uit, ‘sochtends vroeg op, wandelen of inkopen doen op de paar stationnetjes waar gestopt wordt, lunchen, lezen en naar buiten kijken, vodkaatje, sterke verhalen en slapen.

Op de derde dag, na zo’n 3000 kilometer van Moskou stapten wij bij Omsk weer even de trein uit. Vlak hiervoor troffen wij een Rus aan in het gangpad, die ook al vanaf Moskou in onze wagon verbleef en die ons breed zwaaiend naar buiten wees op de stad. Het mannetje praatte vrolijk tegen ons aan en wij af en toe maar een knikje. Dit moedigde hem nog meer aan om harder in het Russisch de omgeving te beschrijven. Hoe hard en vrolijk hij ook sprak wij snapten er niets van.

In Omsk stapten wij even uit. Ook het mannetje van het gangpad. Eenmaal buiten kwam hij lachend op ons af en gebaarde hem te volgen richting stationshal.

Natuurlijk moet je in Rusland niet zomaar met een Rus meelopen zonder hem te begrijpen. Maar door zijn vrolijkheid liepen wij toch even mee.

In de hal wees hij ons op het mooie plafond van het station. Dit was dan ook de eerste keer dat wij een mooi station in Siberië tegenkwamen.

Op zijn horloge kijkend trok hij ons verder mee naar buiten. Ook de mooie buitenkant zal hij ongetwijfeld in zijn eigen taal aan ons beschreven hebben. Wij lachten naar elkaar en zeiden:”we hebben er weer een Russische vriend bij”

Eenmaal terug in de trein stapte een Koreaans meisje de wagon in om een stukje mee te rijden. Zij bleek perfect Russisch en Engels te spreken en in Rusland als Engelse tolk te werken.

Eindelijk iemand die Engels sprak. Dat had het mannetje ook door. In het gangpad begon hij tegen haar in het Russisch een heel verhaal te vertellen. Zij vertelde ons vervolgens dat hij zo vrolijk was omdat hij bijna thuis was en trots was op Siberië. Dat was ook de reden waarom hij het mooie station liet zien. Het mannetje had tot zes jaar voor zijn pensioen in het leger gezeten. De laatste jaren bij de spoorwegen. Nu kwamen hij en zijn vrouw thuis van hun vakantie. Zijn waren naar Kalinigrad en de Oostzee geweest.  

Hij was trots dat hij een klein stukje Siberië aan ons, Nederlanders, kon tonen. Tot slot vroeg hij via haar of hij met ons op de foto mocht.

Natuurlijk. Het meisje maakte de foto en vertaalde hem:” ik wil deze foto voor mijn kleinkinderen. Dan ga ik ze vertellen dat ze moeten studeren later. Dan kunnen zij ook op reis en buitenlanders ontmoeten”. Een beetje vreemde redenatie maar goed we hadden al eerder gezegd “ Rare jongens die Russen”. Als topper gaf Eveline hem nog een Nederlands klompje. Alsof het goud was zo pakte hij het dankbaar aan.

Niet veel later kwam hij onze coupe nog even in en maakte ons geluk ook compleet. Wij kregen van hem een sleutelhanger met een soort barnsteen dat uit zijn thuisland kwam. Rijkdom zit toch maar in kleine dingen soms.

Uiteraard kreeg onze lieve Koreaanse tolk ook een puur Hollands klompje, hetgeen zij meteen vrolijk herkende.

In Tatarstraia stapte hij samen met zijn vrouw uit. Zij riep ons nog toe “auf wiedersehen”. Deze twee woorden en “vielen dank” waren de enige buitenlandse woorden die zij sprak.

Zwaaiend naar elkaar namen wij op het stationnetje van Tatarstaia afscheid.

Enkele stations en een paar honderd kilometer verder stopte de trein in Barabinsk. Een onbeduidend oord. Bij het verlaten van de wagon werden de treinreizigers aangesproken door vrouwen die thuis gerookte vissen wilden verkopen. Geen idee wat dit moest kosten. Ook hier sprak men alleen de eigen taal.

Na de vissen verschenen plots mannen die bontmutsen en sjalen aan de man probeerden te brengen. Een grappig gezicht, totdat er foto’s van hen gemaakt werden. Tegen de fotografen vielen ze fel uit dat zij niet op de foto wilden.

Wij dachten nog, ga hier dan niet staan.

De middag brachten wij door met lezen en wegdommelen in het Siberische land. Al vroeg werd het donker. Zeker omdat de trein de Moskou tijd aanhoudt en wij in werkelijkheid op lokale tijd ondertussen 4 uur later behoren te zijn.

Zo komt het ook dat wij de 28e om 07.30 wakker werden en de later ingestapte reizigers al lang actief waren. In de wagon leven wij dus met verschillende tijden, afhankelijk van de instapplaats.

Uit het raam kijkend merkten wij dat het behoorlijk regende. Jammer een beetje droef gezicht hier in Siberie. Ook het eerste station werd getroffen door een flinke regenbui. Helaas was de overkapping niet echt waterdicht.

Aan  het einde van ochtend werd het weer droger. Jammer genoeg hing er een dikke wolkenlucht boven het Siberische landschap.

Voor de lunch, in de restauratie wagen, kozen wij voor een Caesar Salad met knoflook, veel knoflook. Tevens een soep van restjes groenten, ham, kaas, augurk, citroen, olijven en ingrediënten die wij niet thuis konden brengen. En knoflook, veel knoflook. Zeg maar heeeel veel knoflook en als feestelijke garnering een flinke klodder Russische mayonaise.

Al met al smaakte zowel de salade als de soep heerlijk, maar wel naar knoflook.

Gelukkig hebben wij een coupe die we de gehele reis niet hoeven te delen. Kost een paar centen maar dan heb je ook wat. Vooral een groep Nederlanders, die via een andere reisagent hadden geboekt, gaven hier menigmaal  commentaar over. Zij zaten namelijk, opgehokt als kippen, met allemaal vreemden in de coupe’s. 

De middag verliep regenachtig. Dan lijkt Siberië toch bijna op De Flevopolder met slecht weer. 17.15 uur. De duisternis valt over het land. Alles om ons heen is weer donker.

Morgen om 05.43 uur Moskou tijd arriveerd onze trein in Irkutsk waar we opgewacht zullen worden door de chauffeur die ons naar het hotel aan het Baikal meer zal brengen voor de komende dagen. 

Even geen trein meer.