Lenin bunker 42 en boottocht

23 juli 2018 - Moskva, Rusland

Bunker 42 is een, in het geheim, op 65 meter diepte gebouwd complex vlak na de tweede wereldoorlog om van daaruit een kernoorlog te kunnen voeren met het Westen en Amerika. De koude oorlog.

Vandaag gaan wij met onze gids, Mariana, deze bunker bezoeken.

Maria haalde ons in het hotel op en bracht ons via enkele metrolijnen naar een echte Sovjet woonwijk. Dit bestaat uit lelijke flats, kleine plantsoenen en een troostelijke aanblik.

Plots stonden wij bij een geel gebouw. Dit was tijdens de koude oorlog aan de buitenkant vermomd als bibliotheek voor militairen. Het gewone volk dat er omheen woonde zag in de jaren 1947 tot 1957 veel soldaten komen en gaan om in hun ogen boeken te lezen. In werkelijkheid kwamen zij daar om diep onder de grond de bunker van Stalin aan te leggen.

Sinds de 90 er jaren is dit complex openbaar geworden en nutteloos voor zijn eigenlijke bestemming. De koude oorlog was over. Vanaf toen besloot men er een museum van te maken. Dit gaf ons nu de kans naar binnen te gaan.

Opgewacht door een nepsoldaat in Sovjet uniform werden wij, via de bibliotheek ingang, met trappen 18 verdiepingen onder de grond  geleid. Via donkere gangen brachten wij aan diverse kamers en ruimten een bezoek. Ook het hoofdkantoor van Lenin en andere machthebbers bezochten wij.

De jongeman in uniform praatte trots over de tijd van de koude oorlog die hij zelf nooit meegemaakt had. Plots stonden wij in een grote ruimte met veel apparatuur en een wereldkaart geprojecteerd aan de muur. Dit was de plek van de zo gevreesde Rode knop. De jongen legde uit hoe dit in der tijd gebruikt zou kunnen worden. Geheel met een simulatie van indrukken van de knop tot nucleaire oorlog. Leuk om te zien maar gelukkig achterhaald en buiten werking.

Na deze uitleg werden wij verder de bunker ingevoerd via trappen en gangen. Tijdens het lopen klonk opeens een harde knal en viel al het licht uit. De rode noodverlichting ging aan en de gang was amper nog zichtbaar. Dit zou gebeuren als er een aanval zou komen legde de jongen uit. Eigenlijk een onheilspellend geheel. Wetend dat je dan met 600 mensen, het door de Sovjet partij uitverkoren volk, meer dan een maand moest doorbrengen onder de grond.

Nadat het licht weer aangegaan was werd het tijd om de 18 verdiepingen weer per trap te bestijgen. Een wat benauwde aangelegenheid omdat de lucht verversing niet zo optimaal was als tegenwoordig. Eenmaal boven de grond toch maar weer diep ingeademd. Fijn dat deze rommel nu buiten werking is.

Voor vandaag genoeg geschiedenisles. Dus, met onze gids, naar de luxe rivier boot.        Lekker, frisse lucht, zitten en alleen maar kijken en af en luisteren naar de gids.                       De boot voer tot begin van de avond over de Moskourivier, langs diverse gebouwen en Gorky-Park.

Tijdens het gekwebbel van de gids, Maria, zagen wij plots dat het meisje enorm schrok. Grote ogen en haar mond half open. Er kwam even geen geluid meer uit haar mond. Na korte tijd kon zij antwoorden op onze vraag wat er was. Wijzend naar een manneke in trainingspak zij ze: “dat is Dima Bilan”. Dat is de grootste Russische artiest van dit moment.

Jaja. Zo zag hij er ook uit. Een soort Ali B maar met kort haar.

Maar jammer voor de artiest. Hij stond in de weg voor onze foto’s dus vroeg ik hem vriendelijk even weg te gaan. Waar hij vrolijk aan voldeed. Het arme kind aan onze tafel was nu helemaal in shock. Dit suffe Nederlanders laten De Artiest zo maar even ophoepelen.

De artiest kreeg even later zijn volgende teleurstelling. Onder een brug doorvarend sprong hij op en begon wild vrolijk te zwaaien naar de mensen die op de brug stonden. Maar, niemand zwaaide terug. Teleurgesteld keek hij mij aan waarop ik zei ”het zijn Chinezen hè “, die kenden de flapper natuurlijk ook niet. Teleurgesteld verliet hij het dek om binnen een nieuwe plek te zoeken.

Om de avond lekker af te sluiten bracht Maria ons naar een autenthiek Russisch restaurant waar wij heerlijk en goedkoop hebben gegeten.

Morgen zit het er helaas voor Marlies op en blijven Eveline en ik nog lekker in Moskou.

Foto’s